Co może pójść nie tak w kosmosie?

Kosmos — to jest przerażające. I trudno. Mimo, że w kosmosie odwiedziło już ponad pięćset osób, nie wszyscy wrócili żywi. Udać się na wysokości czterystu kilometrów, postawił stopę na powierzchni Księżyca lub podbić inną planetę — to podróż automatycznie staje się ryzykowny. Co może być gorsze od kosmosu, bezwzględnego i milczącej? Przecież może się zdarzyć i nikt nie pomoże.

Kiedy w потном garnitur u kosmonauty zaczyna swędzieć ciało, można zwariować. Jeśli swędzi nos, u kosmonautów jest urządzenie, które uciska go, aby przebić uszy, jak to robią pływacy i piloci. Z tego rozumiem. Jeśli swędzi góry policzki, ma mikrofon i słomka do picia. Ale jeśli swędzi czoło, nic zrobić już nie można, trzeba cierpieć.

A czy wiesz, że w kosmosie może… utonąć? W lipcu 2013 roku, kiedy to astronauci Międzynarodowej stacji kosmicznej wykonywali rutynowe wyjście w otwarty kosmos — no, wiesz, naprawić-pomalować jakąś antenę, wisząca na przewodzie na tle Ziemi, — to włoch Luca Пармитано poczuł coś zupełnie nieoczekiwanego. Na jego tył głowy płynęła woda. Najpierw zdecydował się nie rozpraszać i zakończenia, ale bardzo szybko woda stanęła dosłownie przed oczami i zaczęła zalewać usta i nos. On nic nie widział. Tajemniczo космонавту udało się bez paniki, dosłownie w pamięci dostać się do śluzy powietrznej, gdzie członkowie załogi pomógł mu zrzucić skafander i znowu oddychać pełną piersią. Hełm kosmonauty było około dwóch litrów wody.

Pracy biura astronautów — Międzynarodowa stacja kosmiczna — wisi nad naszą planetą, na wysokości około czterystu kilometrów i porusza się z ogromną prędkością — dwadzieścia siedem tysięcy siedemset kilometrów na godzinę. Wyobrażacie sobie? I to znaczy, że jeśli astronauta, pracując w kosmosie, przypadkiem straci klucz, rękawicy lub nawet kroplę farby… te śmieci też będzie latać z dużą prędkością, dopóki nie zderzy się z czymś. Nawet mała kropla farby, która leci w dziesięć razy szybciej kule w przestrzeni kosmicznej, może od razu przebić się przez powłokę skafandra i zabić kosmonauty. Małe meteoryty czasami przebijają pancerz ISS, ale nikogo na razie, na szczęście, nie zabijali. Dlaczego na szczęście? Bo śmierć kosmonautów może postawić krzyż na naszej kosmicznej programu.

I najbardziej przerażające wydarzenia zdarzali się, oczywiście, na początku programu kosmicznego, kiedy jesteśmy jeszcze tak źle wiedzieli kosmos i jego wielki temperament. I jeśli nie kosmos, to sama Ziemia i jej atmosfera czasami stają się najlepszym testem dla kosmonautów.

14 listopada 1969 roku amerykanie przygotowywali do startu statku kosmicznego "Apollo-12". Pogoda nie była najniższej słonecznej, ale i najbardziej ponura, dlatego analitycy zgodziły się na uruchomienie. I przez 36 sekund po starcie statku kosmicznego, zdali sobie sprawę, jak mylili się. W jazdę z wysokości "Apollo-12" uderzył piorun, potrząsając nie tylko astronautów, ale i wyłączając większość elektroniki statku. Załoga w pośpiechu próbował uruchomić system ponownie, i tu w urządzenie uderzył drugi piorun! Ludzie znaleźli się w pełni który jest sparaliżowany przez statku na wysokości kilku kilometrów nad Ziemią… Na szczęście wtedy było w porządku.

Piorun może dwa razy uderzyć w jedno miejsce, a człowiek może dwa razy być na skraju śmierci. I wszystkie z kosmosu. W 1965 roku Aleksiej Leonow stał się pierwszym człowiekiem, który wyszedł w otwartą przestrzeń kosmiczną. Opuszczając statek kosmiczny "Wschód-2" 18 marca, Leonow spędził w zimnej ciemności próżni dwadzieścia minut. Ale zaraz po wyjściu zaczęły się dziać straszne rzeczy: jego skafander rozrósł. Nie zapomnij: to było pierwsze wyjście w kosmos, kto mógł przewidzieć wszystkie konsekwencje? Rękawice kosmonauty надулись tak, że palce stały się bezużyteczne serdelki, a sam skafander nie dawał mu przejść przez śluzę i dosłownie zamknął go na zewnątrz statku. Leonow zdecydował się na desperackie kroki: zwolnić z tkanek tlen, aby zmniejszyć ciśnienie. W przypadku niepowodzenia mógł zginąć od duszności i braku cennego powietrza. Ale poradził sobie, a my nauczyliśmy się robić odpowiednie skafandry.

Jednak na tym niebezpieczne przygody Leonowa się nie skończyły. Wracając do domu, na Ziemię, kapsułka kosmonauty i jego towarzysza w załodze dała się zawiesza. Awaria doprowadziła do tego, że po wylądowaniu załoga znalazły się nie tam, gdzie powinni, w gronie przyjaciół i bliskich, a w potrzasku. Kapsuła spadła w głębokiej syberyjskiej tajdze, tysiące kilometrów od pomocy, ciepłe zupy i miękkim łóżku. Astronauci znaleźli się w lesie z dzikimi zwierzętami, praktycznie bezbronni, zmęczone, bez schronienia i żywności… W mroźną pogodę musieli rozebrać się do naga i wlać pot z skafandrów, aby uniknąć odmrożeń. Czy warto mówić, że Ziemia jest czasem może być okrutny samego kosmosu.

Zebrał całą woli w pięść, wychudzone, ale dzielni astronauci zrobili wszystko, co możliwe, aby przetrwać. I udało im się. O nich nie zapomnieli. Udało im się czekać na ratowników, które odbyły się nawet tam, gdzie глохнут quady.