10 niesamowitych faktów o "Sputnika-1", poświęconych jego 60-lecia

4 października 1957 roku Związek Radziecki огорошил cały świat, uruchamiając w kosmos pierwszego sztucznego satelitę. W tym tygodniu świętujemy 60-lecie. Kulka, który przekazuje sygnał radiowy, wywołał panikę wśród zwykłych amerykanów, kiedy wyobrażałem rosyjskie bomby atomowe na orbicie. Wojskowe USA został podniesiony alarm. Radzieckie technologie przyłapano ich z zaskoczenia. "Sputnik 1" pociągnął za spust, z którym rozpoczął się wyścig kosmiczny.

Jak to często bywa, gdyby Związek Radziecki lub Stany Zjednoczone przyjęły kilka innych rozwiązań w tym czasie, historia byłaby zupełnie inna.

Chruszczow chciał rakietę

Gdy Nikita Chruszczow na czele narodu w 1953 roku, miał problem. Zimna wojna była w pełnym rozkwicie, a Związek Radziecki poczuł się bardzo niepewnie. Gdyby wybuchła prawdziwa wojna, amerykańskie samoloty, nośne bomby atomowe i lecąc z baz w Europie Zachodniej, za kilka godzin może osiągnąć Leningradu i Moskwy. Radzieckich samolotów zajęłoby znacznie więcej czasu, aby dostać się do Stanów Zjednoczonych. Do tego czasu, jak oni dokonywali punktów przeznaczenia, miasta ZSRR, najprawdopodobniej, zamieniły się w zwęglone ruiny. Хрущеву trzeba było nowe bronie, które pozbawiło by amerykanów od myśli, że mogą wygrać wojnę, jeśli zaatakują pierwsi. Potrzebna mu była rakieta, która mogłaby uderzyć w USA mniej niż godzinę po starcie.

Dlatego w 1954 roku podjęto decyzję o opracowaniu pierwszej na świecie międzykontynentalnych rakiety balistycznej. Człowiekiem, który miał za zadanie stworzyć broń, stał Siergiej Korolow. Nowy pocisk określone jako P-7, i musiała być duża. Rosyjskie bomby były ciężkie. P-7 powinna być w stanie dostarczyć 3-тонную głowicę na odległość ponad 6400 km. Radziecka rakieta została przede wszystkim, nad czym pracowali amerykanie.

Królowych chciał w kosmos

Jak i wielu mężczyzn, urzeczony rakiet, Siergiej Korolow marzył o podboju kosmosu i nagle zdałem sobie sprawę, że P-7 może być wystarczająco silne, aby wyprowadzić na orbitę satelity. W 1956 roku konstruktor Michaił Тихонравов zaproponował uruchomić satelitę razem z R-7, a we wrześniu Królowych otrzymał pozwolenie na rozwój.

Zgodnie Z planem towarzysz trzeba było uruchomić w Międzynarodowy geofizyczne rok, który szedł z lipca 1957 roku do końca 1958. Jednak dla Chruszczowa satelita został dokuczliwą muchę. Była mu potrzebna rakieta, która może dostać się do USA, wszystko inne było bez znaczenia.

Problem z теплозащитным ekranem

Pierwsze uruchomienie P-7 miał miejsce 15 maja 1957 roku. Rakieta rozpadła, po przejściu zaledwie 400 kilometrów. Następny lot, miesiąc później, trwał zaledwie 33 sekundy. Wprowadzono ulepszenia i 21 sierpnia, po udanej wyprawy na 6000 kilometrów, rakieta trafiła w cel. Jeszcze przez kilka dni agencja TASS stwierdził, że Związek Radziecki "z powodzeniem wystawił wieloetapowy межконтинентальную pocisk balistyczny dalekiego zasięgu".

Drugi udany próbny rozruch odbył się 7 września. Nikita Chruszczow nadzieję na gwałtowną reakcję z całego świata, ale jej nie dostałem. Rakieta przeleciała nad całym terytorium ZSRR, a systemów śledzenia, które obserwują nowoczesne cynglami w Korei Północnej, po prostu nie istniało. Nie było żadnych dowodów i wydawało się, że świat zachodni nie był skłonny uwierzyć, że Rosja jest działająca ICBM.

W rzeczywistości był jeszcze jeden problem. Zawisnąć w ziemskiej atmosferze, głowica rakiety powinna wytrzymać bardzo wysokie temperatury, generowane przez tarcie obudowy o powietrze. W obu lotach testowych cieplnej ekran całkowicie odmawiał, więc zamiast trafienia w cel spalony wrak nawet nie dolatywały do ziemi. Prawdziwa głowica nuklearna mogła zatracić się na długo przed detonacji.

Minęło kilka miesięcy, zanim nowa konstrukcja ciepła ekranu była gotowa do badania. W tym samym czasie przybywali części na nowe P-7, gotowych do montażu i uruchomienia.

Królowych był gotów zaryzykować

Siergiej Korolow nie chciał czekać, aż nowy ekran termiczny będzie gotowy do badania. Wiedział, co chce zrobić z nowymi rakietami, które zostaną zbudowane, chciał uruchomić satelitę. Ale u radzieckich wojskowych były inne myśli. Potrzebna im była tylko w pełni robocza ICBM. Uruchomienie satelity byłby stratą czasu na naukową bzdury; nauka może poczekać.

Królowych postanowił zaryzykować i наплевал na wojskowych, zwracając się bezpośrednio do Nikita Хрущеву. Podkreślił wartość propagandy, którą ponosi pierwszy wniosek obiektu na orbitę siłami pojedynczego kraju, i przekonał radzieckiego przywódcy wysłać satelitę w przyszłym P-7.

Najprostszy satelita

Królowych wiedział, że musi szybko wyprowadzić z satelity na orbitę. Jak tylko przeprojektowany ekran termiczny będzie gotowy, generałowie będą domagać się zwrotu do testów rakiet.

Niestety, konstrukcja Тихонравова, która ważyła 1400 kg i zawierała wiele instrumentów naukowych, był daleki od gotowości. W końcu poszła w kosmos jak "Sputnik-3", ale w tym czasie w pośpiechu подыскивали alternatywę.

PS-1, lub "Najprostszy Sputnik 1", wyobrażałem sobie metalową kulę z trzema bateriami i subskrypcji z czterema antenami. I przekazywał dźwięki na dwóch różnych częstotliwości radiowych. Zrobili to tak szybko, że nie pozostało nawet formalnych rysunków konstrukcji. Techniki pracowali na podstawie szkiców i ustnych instrukcji, a inżynierowie specjalnie nie zastanawiał się nad tym, jak to zrobić lepiej.

Królowych ostro świadomy propagandową wartość satelity na orbicie i chciał, aby jego towarzysz był jak najbardziej widoczne podczas jazdy wokółświata. Metalowa kula była polerowana do jasnego, błyszczącego srebra. Następnie, aby zmaksymalizować widoczność, dodał pryzmaty odbijające się na zewnątrz ostatniego stopnia rakiety R-7, tak jak ona też powinna była wyjść na orbitę.

Telegram, zagubiona w tłumaczeniu

Uruchomienie zaplanowano na 6 października 1957 r., ale następnie Królowych otrzymał telegram, w którym informowaliśmy, że amerykanie planują właśnie uruchomić własną sondę w kosmos. Zamierzał stać się pierwszym i przeniósł uruchomienie na dwa dni.

Jednak powodów do paniki nie było. Komunikat w depeszy jakoś się okazało błędnie przetłumaczony, i żadnego startu nie planowano — tylko prezentacja na konferencji. I tak 4 października 1957 roku stał się dniem, który wierzy się powszechnie uważa się początkiem kosmiczny epoki.

Długi czas oczekiwania

Dzisiaj prawie wszystko na orbicie Ziemi jest śledzony i obserwowany, nawet małe kawałki kosmicznego gruzu. W 1957 roku śledzenie Związku Radzieckiego dochodziło tylko do wschodniej granicy u wybrzeży oceanu Spokojnego.

Królowych i jego koledzy z podnieceniem czekaliśmy ponad godzinę (z pewnością, gryzienie łokcie i закусывая usta), zanim sygnał "Satelity" został złapany z zachodu i ten zakończył swoją pierwszą orbitę. Dopiero wtedy dowiedzieli się, że uruchomienie pomyślnie odbył się i przekazali wiadomość na Kreml.

Gdyby Królowych był amerykaninem, to natychmiast stał się sławny. Ale on pozostał anonimowy. W ZSRR nazywano go "głównym konstruktorem". Jego prawdziwe nazwisko nie раскрывалось aż do jego śmierci, a pełna historia o P-7 i "Satelicie" stała się znana na Zachodzie tylko z rozpadem Związku Radzieckiego.

CIA nie przestraszył "Sputnik", przelatujący nad USA

Gdy "Sputnik 1" zaczął stale przechodzić nad Ameryką Północną, wielu ludzi w USA byli przerażeni. Oni dosłownie widzieli w nim kosmicznego вторженца. Ale niektóre z w CIA były potajemnie zadowoleni. Byli szpiegami.

W разведывательном agencji opracował samolot szpiegowski U-2, który odbył swój pierwszy lot w 1995 roku. Kamery urządzenia, lecącego na dużej wysokości, można strzelać cenne zdjęcia. Jednak sterujące misjami wiedzieli, że minie czas i rosjanie będą w stanie opracować samolot lub rakietę, która nadrobić zaległości U-2. Następne pokolenie szpiegowskich samolotów, które będą mogły latać jeszcze wyżej i szybciej, pojawi się nie raz.

Tymczasem uwagę CIA wpadło na pomysł satelitów, które mogą stać się dobrym zamiennikiem. Rozmowa o projekcie Vanguard w 1955 roku zadał ogólny kurs. Czy można robić zdjęcia terytorium wroga z satelity na orbicie? Do 1956 roku, na długo przed "Satelity", sił POWIETRZNYCH USA rozpoczęto pierwszy amerykański program satelitów wywiadowczych pod nazwą WS-117L.

Od tej idei było dwa problemy. Pierwsza polegała na trudnym zadaniu tworzenia i uruchamiania statku kosmicznego do fotografowania i późniejszego powrotu zdjęć na Ziemię. Drugi problem był prawnej. Nikt nie wiedział, jakie przepisy wchodzą w życie, gdy satelita jednego kraju przechodzi nad drugim. Czy uważa to za naruszenie przestrzeni powietrznej? Loty U-2 były, bez wątpienia, niezgodne z prawem, ale według CIA, "wiarygodny отрицаемыми". Samolot może zboczyć z kursu przypadkowo, a gdyby U-2 rozbił się u niego nie było żadnych oznaczeń, a pilot na pewno byłby martwy. Ale satelity, z drugiej strony, było bardzo łatwo namierzyć. Amerykański satelita nad terytorium ZSRR mógł wywołać międzynarodową reakcję, a nawet doprowadzić do wojny.

"Sputnik 1" z wdziękiem rozwiązał ten problem. Jeśli amerykanie nie myślą o ruchu satelity nad USA (a nie protestowali), wtedy Związek Radziecki nie mógł sprzeciwić się amerykańskich satelitów nad swoim terytorium. Satelity szpiegowskie otrzymał carte blanche.

STANY zjednoczone mogły być pierwszymi

Werner von Braun był człowiekiem, który ruszał się pragnienie, aby budować rakiety, i chciał wykorzystać te rakiety do odkrywania przestrzeni kosmicznej. Pozostają poważne pytania dotyczące stopnia, w jakim był gotów zignorować dylematy moralne, spowodowane zaplanowanym wykorzystaniem tego, co on stworzył, ale, bez wątpienia, był genialnym inżynierem, gdy dochodziło do rozwoju nowych technologii.

Vonbraun spędził większość czasu w ii wojnie światowej na rozwój rakiet V-2, które spowodowały poważne obrażenia Londynu w czasie wojny. Następnie podjął świadomą decyzję, aby poprowadzić swój zespół inżynierów już na stronie amerykańskich sił i zaproponował swoje usługi rządowi USA.

Do 1953 roku von Braun został szefem amerykańskiej drużyny, która opracowała rakiety. On udoskonalił i wzrastał konstrukcję V-2, zamieniając ją w pierwszą rakietę balistyczną amerykanów, PGM-11 Redstone, która wzrosła w tym samym roku. Redstone został zaprojektowany do użytku na bole walki i miała roboczą zasięg zaledwie 320 kilometrów, ale von Braun chciał uruchomić z jej pomocą i satelity.

We wrześniu 1954 roku zaproponował, aby "minimalny satelitarny urządzenie". Była to w istocie, Redstone, w połączeniu z trzema wyższymi stopniami małych ssd rakiet. Ta kombinacja, jak obliczył von Braun, mogła wydobyć mały towarzysz o wadze 2,5 kilograma na orbitę Ziemi. On również zażądał 100 000 dolarów dodatkowego finansowania na rozwój swojego towarzysza, ale dostał surowe niepowodzenie. Możliwość numerem jeden został osiągnięty.

Okres od lipca 1957 roku do grudnia 1958 roku został oznaczony Międzynarodowym геофизическим roku (МГГ), w celu promowania naukowa współpracy między krajami. W 1955 roku Związek Radziecki ogłosił, że w ramach МГГ rozpocznie naukowe narzędzia w kosmos. W duchu rywalizacji, a nie współpracy, prezydent USA DwightEisenhower natychmiast oświadczył, że STANY zjednoczone planują wyprowadzić sztucznego satelitę na orbitę Ziemi w ramach МГГ.

W tym czasie armia USA, sił POWIETRZNYCH i MARYNARKI wojennej — wszystkie opracowywały własne projekty rakiet. I każdy zaoferował swoje siły do uruchomienia satelity. Ku niezadowoleniu von Brauna, MARYNARKI wojennej wygrał "przetarg" z rakietą Vanguard. Na pocieszenie armii pozwoliły zbudować zmodyfikowany Redstone, który potem nazwano Jupiter-C. To było zrobione po to, aby sprawdzić konstrukcji ciepłochronnych ekranów do powrotu głowic jądrowych w atmosferze na drodze do celu.

Minister obrony USA Charlie Wilson nie był fanem von Brauna i był zaniepokojony tym, że może uruchomić satelitę "przypadkowo". Dlatego kazał czele wojskowej rakiet programu generała bruce ' owi Медарису osobiście obejrzeć cenny ładunek każdego Jupiter-C przed uruchomieniem, aby zagwarantować, że von Braun nie kładzie "na żywo" sputnik na rakietach.

Pierwsze uruchomienie Jupiter-C odbył się 20 września 1956 roku. Rakieta niosła cenny ładunek o wadze 39 kg na wysokość 1094 km przy prędkości 25 750 kilometrów na godzinę. Dodawanie jednym małym stopniu i ulgę bagażu pozwolił przyspieszyć jej do 28 485 kilometrów na godzinę i wyprowadzić na orbitę satelitę. Kosmiczna era mogła rozpocząć się za rok do lotu "Satelity-1". Opcja numer dwa został osiągnięty.

I tak wyszło, że rosjanie uruchomili "Sputnik", umieszczając projekt Vanguard pod poważnego ciśnienie. W grudniu 1957 roku, niskoprofilowa próbny rozruch stał się uniwersalnym tym wydarzeniem. Rakieta Vanguard uniósł się na kilka metrów od wyrzutni, a następnie z hukiem wyleciała w powietrze.

Rząd USA w desperacji zwróciła się do zespołu von Brauna. Ona pospiesznie zebrała nową wersję Jupiter-C, włączając dodatkowy stopień z małym cenne naukowym obciążeniem. Nazwa rakiety zmieniły na Juno i przekonać świat, że nie jest to do końca i rakieta. I wtedy, 31 stycznia 1958 roku, na orbitę został wyniesiony Explorer 1, a STANY zjednoczone w końcu weszły w kosmiczną wyścig — za pomocą planu Wernera von Brauna, któremu odmówiono w 1954 i 1955 roku.

R-7 okazał się porażką rakietą

Bez względu na niesamowity sukces jako nośnika satelity (astronauci uczestniczący Międzynarodową stację kosmiczną, dziś wznoszą się na szczyt przeciążona wersja tej samej rakiety), jako ICBM R-7 nie był najbardziej udany. Skomplikowana konstrukcja środkowej rakiety z załączonym akceleratory wymagała wiele dni na złożenie. Następnie jeszcze siedem godzin rakietę trzeba było tankować i gotować do uruchomienia — natychmiastowym odpowiedzią na amerykański atak tu i nie pachniało.

Ochraniacz został również nadziemne, co czyniło ją niezwykle wrażliwe. Sowieckie pociski również stają się coraz mniejsze i lżejsze, więc ogromna P-7 archiwalna niemal natychmiast.