Czy istnieje granica wiedzy naukowej?

"To, co obserwujemy, to nie natura sama w sobie, a natura, przedstawione naszemu metody obserwacji", pisał niemiecki fizyk Werner Heisenberg, który jako pierwszy zrozumiał niepewność, tkwiącą w fizyce kwantowej. Dla tych, którzy widzą w nauce prosta droga do prawdy świata, ten cytat może być nagła lub może być nawet rozczarowaniem. Wychodzi na to, Heisenberg uważał, że nasze teorie naukowe są zależne od nas jako obserwatorów? Czy to znaczy, że tak zwana naukowa prawda — nie więcej niż wielka iluzja?

Możesz szybko mówić: dlaczego samoloty latają i antybiotyki działają? Dlaczego jesteśmy w stanie stworzyć maszyny, które przetwarzają informacje z taką niesamowitą skutecznością? Oczywiście, takie wynalazki i wiele innych opierają się na prawach natury, które działają niezależnie od nas. We wszechświecie istnieje porządek, i nauka go stopniowo ujawnia.

Tak, to na pewno: we wszechświecie jest porządek, i zadaniem nauki jest znalezienie jego schematy i wzorce, od kwarków i ssaków do całych galaktyk, określić ich ogólnymi przepisami prawa. Usuwamy niepotrzebne trudności i skupiamy się na istocie, na podstawowych właściwości analizowanego przez nas systemy. Następnie tworzymy opisowe narracja zachowania systemu, który, w najlepszych przypadkach, także łatwo przewidywalne.

W ogniu badań często się zapomina, że metodologia nauki wymaga interakcji z analizowanego systemu. Obserwujemy jej zachowanie, mierzymy jej właściwości, tworzymy matematyczne lub modele koncepcyjne, aby lepiej ją zrozumieć. Do tego potrzebujemy narzędzia, które wychodzą poza ramy naszego czułego zakresu: nauki najmniejszego, najszybszego, najbardziej odległej i praktycznie nieosiągalne, jak to wnętrze naszego mózgu lub rdzenia Ziemi. Obserwujemy nie samej natury, a naturę, określonych w dane, które zbieramy za pomocą naszych maszyn. Z kolei, naukowy pogląd na świat zależy od informacji, które możemy uzyskać za pomocą naszych narzędzi. I jeśli założymy, że nasze narzędzia są ograniczone, nasze spojrzenie na świat, na pewno będzie krótkowzroczna. Możemy zajrzeć w naturę rzeczy tylko do pewnego momentu, a nasz wiecznie zmieniający spojrzenie na świat odzwierciedla fundamentalne ograniczenia tego, jak postrzegamy rzeczywistość.

Wystarczy przypomnieć, jaka była biologia, aż pojawi mikroskopów lub sekwencjonowania genów i jaka była astronomia, aż pojawi teleskopów, fizyka cząstek do zderzenia atomów w коллайдерах i pojawienia się szybkiej elektroniki. Teraz, jak i w 17 wieku, teorii, które tworzymy, i nasze spojrzenie na świat zmienia się wraz ze zmianą naszych narzędzi badawczych. Tendencja ta — charakterystyczną cechą nauki.

Czasami ludzie biorą to oświadczenie o ograniczonej wiedzy naukowej jak пораженческое. "Jeśli nie możemy dojść do sedna rzeczy, po co się starać?". Ale jest to błędne podejście. Nie ma nic пораженческого w zrozumieniu ograniczeń naukowego podejścia do wiedzy. Nauka pozostaje naszą najlepszą metodologią tworzenia konsensusu o zasadach natury. Zmienia się tylko uczucie naukowego триумфализма — przekonanie, że żadne pytanie nie pozostanie poza naukowego zrozumienia.

W nauce na pewno będą niepewności, które nie możemy ujawnić, akceptując istniejące prawa natury. Na przykład, szpiczak wszechświat: założenie, że nasz wszechświat jest tylko jednym z wielu innych, każdy z własnym zestawem praw natury. Inne wszechświaty leżą poza naszym przyczyny i skutku, z horyzontu, nigdy nie otrzymamy od nich sygnał i nie wyślemy. Wszelkie dowody ich istnienia będą pośrednie, na przykład: ślad w mikrofalowym tle kosmosu, pozostały po kolizji z sąsiedniego wszechświata.

Inne przykłady zupełnie niepoznawalny można opisać trzema pytaniami o pochodzenie: Wszechświata, życia i umysłu. Poglądy naukowe pochodzenia Wszechświata będą niekompletne, dlatego że polegają na koncepcyjne ramy: magazynowanie energii, względności, fizyka kwantowa i inne. Dlaczego wszechświat działa według tych zasad, a nie w innym?

Dokładnie tak samo, jeśli nie będziemy w stanie udowodnić, że istnieje tylko jeden z kilku szlaków biochemicznych, tworzących żywe od nieożywionych, nie możemy dokładnie dowiedzieć się, jak powstało życie na Ziemi. W przypadku świadomością problem polega na skoku od rzeczywistej do subiektywnego — na przykład, od aktywacji neuronów do uczucia bólu lub czerwonego koloru. Może jakiś рудиментарное świadomość mogło powstać w sporym samochodem. Ale skąd mamy wiedzieć? Jak określamy — a nie zakładamy — że coś ma świadomość?

Paradoksalnie, to właśnie nasza świadomość daje świat sensem, nawet jeśli ta dystrybucja obraz będzie niedoskonałe. Czy możemy w pełni zrozumieć to, częścią z czego jesteśmy? Podobnie jak mityczny wąż, który gryzie własny ogon, możemy застреваем w kole, który zaczyna i kończy się naszym doświadczeniem życia w tym świecie. Nie możemy oddzielić nasze opisu rzeczywistości od tego, jak przeżywamy tę rzeczywistość. To boisko, na którym rozgrywa się gra w naukę, i jeśli będziemy grać według zasad, możemy zobaczyć tylko ułamek tego, co leży poza granicami tego pola.