10 dziwnych obiektów, które mogą istnieć w kosmosie

Jesteśmy mało prawdopodobne, aby mogli kiedyś zwiedzić cały kosmos. Wszechświat jest zbyt duży. Dlatego w większości przypadków będziemy musieli jedynie spekulować o tym, co się tam dzieje. Z drugiej strony, możemy skontaktować się z naszym prawom fizycznym i przedstawić jakie kosmiczne ciała, zdarzenia i zjawiska naprawdę mogłyby istnieć w rozległych ogromnej przestrzeni. Naukowcy często tak robią. Na przykład, obecnie w środowisku naukowym aktywnie dyskusji prawdopodobieństwo istnienia ogromnej wcześniej niezauważona planety wewnątrz układu Słonecznego.

Dzisiaj porozmawiamy o pierwszej dziesiątce najbardziej dziwnych i tajemniczych obiektów, które, zdaniem naukowców, mogą istnieć w kosmosie.

Toroidalne planety

Niektórzy naukowcy naprawdę wierzą, że w kosmosie mogą istnieć planety w postaci pączka lub pączkami, choć takich obiektów nigdy nie widzieli. Podobne planety o nazwie тороидальными, ponieważ "toroid" — to matematyczny opis formy tego samego pączka. Oczywiście wszystkie planety, które nas do tego spotkałem, miały kulisty kształt, ponieważ siła grawitacji ciągnie materię, z której są wykształceni, do środka, do jądra. Ale teoretycznie planety mogą kupić i kształt toroid, jeśli taka samą ilość siły będzie skierowany z ich wielu, w przeciwieństwie do grawitacji.

Co ciekawe, prawa fizyki nie zabraniają wygląd toroidalnych planet. Po prostu prawdopodobieństwo ich wystąpienia jest bardzo małe, i taka planeta, najprawdopodobniej okaże się niestabilny geologicznych na skali czasu z powodu zewnętrznych zakłóceń. W ogóle, żyć na takich planetach będzie co najmniej bardzo nieswojo.

Po pierwsze, taka planeta, zdaniem naukowców, będzie obracać się bardzo szybko – doba na niej będą trwać tylko kilka godzin. Po drugie, siły grawitacji będzie znacznie słabszy w tej dziedzinie i bardzo silne w obszarach polarnych. Klimat też przedstawi swoje niespodzianki: silne wiatry i niszczycielskie huragany będą częstymi zjawiskami. W tym samym czasie temperatura na powierzchni tych planet będzie mocno różnić się od tych lub innych obszarów.

Księżyc ze swoimi księżycami

Naukowcy uważają, że satelitów planet mogą mieć swoje własne księżyca, które obracają się wokół nich tak, jak to robią planetarne satelity. Przynajmniej w teorii takie obiekty mogą istnieć. Jest to możliwe, ale wymaga bardzo specyficznych warunków. Jeśli w naszym układzie Słonecznym takie miejsca naprawdę istnieją, to najprawdopodobniej znajduje się na dalekich jej granicach. Gdzieś poza orbitą Neptuna, gdzie znowu zgodnie z założeniami, może przebiegać orbita "Dziewiątej planety" (o której omówimy poniżej).

Teraz o szczególnych i bardzo specyficznych warunkach, w których takie obiekty mogą istnieć. Po pierwsze, konieczna jest obecność dużego i masywnego obiektu, na przykład, planety, która swoim oddziaływaniem grawitacyjnym nie będzie przyciągać, a dźwigać z satelity do jego towarzysza, ale przy tym nie jest bardzo silny, ponieważ w takim przypadku jest po prostu spadnie na jego powierzchni. Po drugie, satelity satelity musi być na tyle mały, aby księżyc mógł go złapać.

Obiekt tego rodzaju nie musi być izolowany. Innymi słowy, na niego będą miały trwały wpływ sił grawitacyjnych swojej "macierzystej" księżyc, planety, wokół której ta nadrzędna księżyc obraca się, a także Słońca, wokół którego obraca się sama planeta. To będzie tworzyć bardzo niestabilną grawitacyjny sytuację dla satelity księżyca. Dlatego wcześniej każdy wysłany na Księżyc sztuczny satelita za kilka lat tańczyłem z jej orbity i spadał na jej powierzchni.

W ogóle, jeśli takie obiekty istnieją, to muszą być daleko za orbitą Neptuna, gdzie oddziaływanie sił grawitacyjnych Słońca jest znacznie niższa.

Komety bez ogona

Myślisz, że wszystkie komety ogon. Jednak naukowcy odkryli co najmniej jedną kometę bez uprzedzenia. Co prawda, naukowcy jeszcze nie są pewni, czy rzeczywiście jest to kometa, planetoida lub jakaś hybryda obu. Obiekt otrzymał nazwę Manx (astronomiczne nazwę C/2014 S3) i skład jest podobny z przecinającymi ciałami z pasa planetoid układu Słonecznego.

Żeby było jasne. Asteroidy w większości składają się z kamienia, komety – z lodu. Obiekt Manx nie jest traktowany niniejszej kometą, ponieważ w jej składzie wykryto kamień. W tym samym czasie obiekt nie jest postrzegana i czyste asteroidy, ponieważ jego powierzchnia jest pokryta lodem. Кометный ogon sam nie ma C/2014 S3, bo tych ilości lodu, które znajdują się na jego powierzchni, nie wystarcza do jego edukacji.

Naukowcy uważają, że Manx bierze swój początek z obłoku Oorta, pracownika źródłem długo komety. W tym samym czasie, istnieje przypuszczenie, że C/2014 S3 jest asteroidą-frajerem, który przez jakiś przypadek znalazł się w najzimniejszej części naszego systemu. Tak więc, jeśli to ostatnie przypuszczenie jest prawdziwe, to Manx jest pierwszym wykrytym lodowatym asteroidy, jeśli nie, to przed nami pierwsza встретившаяся nam skalistej бесхвостая kometa.

Olbrzymia planeta, na granicy układu Słonecznego

Naukowcy przewidywali istnienie dziewiątej planety układu Słonecznego. A ponieważ Pluton został zwolniony ze służby z tego stanu jeszcze w 2006 roku, chodzi nie o nim. Hipotetyczny "Dziewiąta planeta" może być 10 razy masywniejsze od naszej Ziemi, mówią naukowcy. Naukowcy uważają, że orbita obiektu przebiega w odległości 20 razy przekraczającejodległość między Słońcem i Neptuna.

Na podstawie obserwacji nietypowe zachowanie i cechy niektórych bardzo odległych od Ziemi obiektów znajdujących się w pasie Kuipera wewnątrz naszego układu Słonecznego (że poza orbitą Neptuna), naukowcy byli w stanie obliczyć przewidywaną masę, wielkość i odległość od tego hipotetycznego obiektu.

Zdaniem naukowców, jeśli w rzeczywistości nie ma żadnej "Dziewiątej planety" nie istnieje, to nieprawidłowe zachowanie obiektów pasa Kuipera będzie można wyjaśnić tylko poprzez niektórych nie wykrytych masywnych obiektów wewnątrz tego pasa.

Białe dziury

Czarne dziury – jest to bardzo masywne obiekty przyciągające i pożerają wszelkie obiekty, którym nie udało się być razem z nimi. Wszystkie, w tym światło, zasysane do wnętrza czarnej dziury i nie może się wydostać. Białe dziury w teorii działają w przeciwną stronę. Oznacza to, że nie zasysają, a odpychają od siebie obiekty, nie pozwalając im dostać się do środka.

Większość fizyków przekonani, że białych dziur w przyrodzie w zasadzie być nie może. Z tym jednak nie zgadzam się ogólna teoria względności Einsteina, w którym te obiekty zostały przewidzieć. Niektórzy naukowcy jednak uważają, że białe dziury mogą naprawdę istnieć. W tym przypadku wszystko, co się do nich zbliża, zniszczone bardzo potężne ilości energii, której obiekty te emitują. Jeśli do obiektu można w jakiś sposób przetrwać, to z podejściem do białej dziurze czas dla niego będzie zwalniać w nieskończoność.

Takich obiektów jeszcze nie odkryli. Właściwie to nawet jeszcze nie widziałem czarnych dziur, ale wiemy o ich istnieniu na uderzenia pośredniego na otaczającą przestrzeń i inne obiekty. A jednak niektórzy naukowcy uważają, że białe dziury mogą stanowić drugą stronę czarnych. A według jednej z teorii kwantowej grawitacji, czarne dziury z czasem zamieniają się w białe.

Вулканоиды

Hipotetyczny klasa asteroidy, której orbita znajduje się między orbitami Merkurego i Słońca, naukowcy nazywają вулканоидами. Вулканоиды do tej pory nie zostały odkryte, ale niektórzy naukowcy są pewni ich istnieniu, ponieważ wyszukiwania-czyli miejsce, gdzie prawdopodobnie mogą być) grawitacyjnie stabilny. Stabilne grawitacyjne regiony często zawierają wiele planetoid. Na przykład, jest ich bardzo dużo w астероидном pasie między Marsem a Jowiszem, a także w pasie Kuipera za orbitą Neptuna.

Istnieje przypuszczenie, że вулканоиды często spadają na powierzchnię Merkurego. To dlatego, że jest pokryta dużą ilością kraterów.

Niemożność wykrycia вулканоиды przede wszystkim wynika z naukowcami z tym, że ich poszukiwania niezwykle trudne do przeprowadzenia ze względu na jasność Słońca. Żadna optyka nie jest w stanie wytrzymać takich obserwacji. W tym samym czasie naukowcy podejmują próby wyszukiwania вулканоидов podczas zaćmień słońca, wcześnie rano i późnym wieczorem, kiedy aktywność słoneczna jest minimalne. Prowadzone są również próby wyszukiwania tych obiektów z burt naukowych samolotów.

Ruchoma masa rozżarzonych kamieni i pyłu

Niektórzy naukowcy uważają, że planety i ich satelity powstały z rozżarzonych, szybko wirujących mas kamieni i pyłu, называющихся синестией. Ciało niebieskie zamienia się w синестию, gdy jego prędkość kątowa obrotu na równiku przekracza prędkość orbitalną. Naukowcy zrobili takie wnioski na podstawie symulacji komputerowej, które odbywało się za pomocą tego programu komputerowego HERCULES (Highly Eccentric Rotating Concentric U (potential) Layers Equilibrium Structure), za pomocą którego można wziąć pod uwagę ewolucję rozgrzanego obrotowego sferoida stałej gęstości.

Najczęściej синестия, uważają naukowcy, występuje, gdy zderzają się dwa szybko obracających się ciał niebieskich. Długość istnienia tego typu obiektów planetarnych tym większa, im więcej w nich materii. Z biegiem czasu, jak podkreślają eksperci, z синестии wyróżniają się właściwie planet i satelitów. Dzieje się to za około 100 lat.

Według jednej z hipotez, nasza Ziemia i Księżyc pojawił się po tym, jak tylko kształtująca planeta uderzyła o jakiś planetarny obiekt wielkości Marsa. Ten obiekt nazywa Теей. Po jakimś czasie po wystudzeniu masa substancji pękła na Ziemię i Księżyc.

Gazowe olbrzymy, które są przekształcane w землеподобные planety

Strukturalnie głównymi składnikami землеподобных planet są kamienie i metale szlachetne. Mają twardą powierzchnię. Merkury, Wenus, Ziemia i Mars – землеподобные planety. Z kolei gazowe olbrzymy składają się właściwie z gazu. U nich nie ma twardej powierzchni. Gazowymi gigantami naszego układu Słonecznego są Jowisz, Saturn, Uran i Neptun.

Niektórzy naukowcy uważają, że w pewnych okolicznościach gazowe olbrzymy są w stanie przekształcić się w землеподобные planety. I choć dokładnych dowodów na istnienie takich obiektów, że nauka jeszcze nie, naukowcy nazywają te planety хтоническими. Zgodnie z założeniami badaczy, gazowe olbrzymy mogą stać się хтоническими planetami, przy dużym zbliżeniu z gwiazdami swojego systemu. W wyniku zbliżenia gazowa powłoka będzie сдуваться, pozostawiając tylko nagie ciało stałe jądro.

Co w końcu z siebie reprezentować będzie taka planeta naukowcy nie wiedzą. Ale zamiar się tego dowiedzieć. Stosunkowo niedawno naukowcy odkryli w gwiazdozbiorze Jednorożca egzoplaneta Corot 7b. I jak można się domyślać, naukowcy podejrzewają, że planeta należy do хтоническому typu. Zewnętrzna skorupa planety jest pokryta roztopioną lawę, której temperatura może osiągnąć 2500stopni Celsjusza.

Planety, na których toczą się szklane deszcze

A deszcze nie z twardego szkła, a z ciekłego i gorącego. W sumie, perspektywy nie są odpowiednie dla życia. Przykładem jest znaleziona w 63 lat świetlnych od nas экзопланета HD 189733b, która, jak nasza Ziemia, ma niebieskawy odcień. Najpierw naukowcy sugerują, że planeta może być pokryta wodą (stąd голубоваты odcień), ale kolejne badania wykazały, że zbierać walizki na podróż do naszego nowego domu nie warto. Okazało się, że niebieskawy odcień planecie dają silikatowe chmury.

Naukowcy na razie nie mogę tego potwierdzić, ale istnieje poważne przypuszczenie, że planety HD 189733b często pada z rozgrzanego szkła wodnego, a deszcze idą pionowo w dół, a nie poziomo. Dlaczego? Tak, bo na planecie wieją potworne wiatru, którego prędkość osiągnie 8700 km na godzinę, czyli siedem razy więcej niż prędkość dźwięku.

Planety bez jądra

Większość planet jest jedna wspólna rzecz – stałe lub płynne żelazne jądro. Jednak naukowcy uważają, że istnieją planety, które nie mają jądra. Istnieje przypuszczenie, że takie planety mogą kształtować w odległych i bardzo zimnych obszarach Wszechświata, położony bardzo daleko od swoich gwiazd, gdzie światło jest tak słaby, że jest niezdolny испарять ciecz i lód na powierzchni tylko ukształtowanych planet.

W wyniku tego żelazo, które powinny płynąć do centrum planety i tworzyć jej rdzeń, będzie wchodził w reakcję z избяным zapasem wody, co będzie prowadzić do powstawania tlenku żelaza. Naukowcy na razie nie są w stanie określić, czy mamy do planet spoza naszego układu Słonecznego jądra. Jednak o tym mogą domyślać się na podstawie obliczeń współczynnika żelaza i krzemianów planety i gwiazdy, wokół której obracają się. Jeśli planety nie będzie jądra, to nie będzie miała pola magnetycznego – będzie ona bezbronna wobec promieniowania kosmicznego.

Porozmawiaj o artykuł .