Czy unia Space Rider zastąpić promy kosmiczne?

Statki Kosmiczne — to cholernie drogie. Dziesiątki lat odchodzą na to, aby zaprojektować, przetestować i zbudować działający prototyp. I znowu, w przeciwieństwie do modułów, które zwracają załoga na twardą ziemię, słuchowe są zagubieni w kosmosie w trakcie pierwszej i ostatniej misji.

Dlaczego nie można stworzyć statek kosmiczny, który będzie w stanie wrócić na Ziemię i wykonać jedną misję za innego?

W 1933 roku niemiecki naukowiec Eugene Sanger wymyślił pierwsze koncepcje statków kosmicznych, podobnych do samolotu. Za kilka lat te koncepcje przeniósł się do Ameryki. W 1959 roku i przez większą część 1960-tych NASA i siły powietrzne stanów ZJEDNOCZONYCH (USAF), dzięki pracy Сэнгера, uruchomiła swój eksperymentalny X-15. Nie wzlatywał jak pocisk lub samolot — wrzucano z bombowca sił POWIETRZNYCH USA, B-52. Po resecie X-15 mógł wykorzystać swoje silniki rakietowe, aby osiągnąć wysokość, po której zaczynał się kosmos (wtedy to było 80,4 km).

X-15 nie wychodził na orbitę, był czysto eksperymentalny. Ale z 1930 roku pozostał jedynym w swoim rodzaju, aż NASA nie wszczynał kosmiczny transfer w 1981 roku. Za dziesięć lat wcześniej o wahadłowcu kosmicznym oświadczył prezydent USA Richard Nixon. Aparat ten powinien był lądować jak samolot, ale startować jak rakieta. Ostatni wahadłowiec wylądował w 2011 roku, tak i nie wykonując marzenie o nieskończonych wielokrotnego użytku lotach kosmicznych. Podobny na transfer radziecki aparat "Buran" też отлетал badawczej misji, ale i tak nie wyprowadził załogę na orbitę.

Pod ciśnienie wahadłowca NASA, Europejska agencja kosmiczna w 1980 roku przystąpiło do opracowania swojego kosmicznego samolotu Hermes. Musiał ważyć 21 tonę i zabrać trzy astronauta i trzy tony ładunku na orbitę na wysokości do 800 kilometrów. Najnowsza kosmiczna nadzieja ESA, Space Rider, nie jest tak ambitna, jak Hermes. On bierze 800 kg na wysokość 400 kilometrów. Ale to pokazuje, że projektowania statków kosmicznych wielokrotnego użytku nie zakończyły się wycofaniem wahadłowców kosmicznych.

Hermes też nie jest sam. Brytyjska obronny firma BAE Systems, która wtedy nazywała się British Aerospace, opracowała koncepcję kosmicznego Hotol. Hotol powinien był pracować jako samolot pasażerski, latające i ląduje na pas startowy. Hermes, jednak musieli uruchamiać na szczycie nowej wielkiej rakiety ESA Ariane 5.

Hermes i Hotol nigdy nie opuścił deskę rysunkową. Ale w pewnym sensie żyją. Najnowsza kosmiczna nadzieja ESA — ten sam Rider Space — będzie też działać na szczycie rakiety, ale już mniej — Vega.

Space Rider będzie startować z Gujany Francuskiej, ale już jako orbitalnego laboratorium robotów, borykającej się z, na przykład, materiały. Eksperymentalne próbki będą otwarte dla środowiska kosmicznego, kiedy Space Rider otworzy drzwi swojej ładowni.

"Pierwszej głównej misji Space Rider będzie demonstracja szeregu technologii do różnych zastosowań, od obserwacji Ziemi do mechanicznego badań, nauki, telekomunikacji, itp. A także eksperymenty w warunkach nieważkości", powiedział Giorgio Тумино, kierownik programu Space Rider i Vega.

Chociaż Тумино i jego zespół aktywnie pracowali nad Space Rider, ESA są i inne koncepty za kulisami. Brytyjska firma Reaction Engines projektuje bezzałogowy aparat Skylon, który będzie uruchomienie satelity, a Niemieckie kontrolna w przemyśle kosmicznym agencja projektuje SpaceLiner, który przewozi ludzi. Ale wcześniej Space Rider są na orbicie nie będzie.

Space Rider może wyjść na orbitę w 2020-2021 roku, ponieważ w zeszłym roku dofinansowanie projektu został zatwierdzony przez 27 państw członkowskich ESA. Projekt urządzenia zakończy się w 2019 roku.

W trakcie pierwszych lotów urządzenie nie opuści atmosferę Ziemi. Pełnowartościowy model ma się pojawić w kosmos w 2019 roku, przy pomocy helikopterów i balonów, aby spojrzeć na lądowanie urządzenia. Projekt wykorzystuje парафойл, pomagającym urządzenia zwalniać.

Wolnossący balon będzie służyć do sprawdzenia pełnej opadania i lądowania na парафойле, a helikopter zresetuje Space Rider w celu sprawdzenia jego wyjścia na pas startowy i ostatecznego lądowania. NASA экспериментировало z wejściem za pomocą парафойла w ramach projektu "Gemini" w latach 1960-tych, a następnie na początku lat 1990-tych — w ramach projektu SpaceWedge.

Space Rider lądowania na pas startowy na jednym z azorów Atlantyku, Santa Maria. Тумино mówi, że położenie wyspy na środku oceanu sprawia, że jest dobrym miejscem do powrotu z orbity.

I chociaż Space Rider lądowania na pas startowy, to nie wyleci z niej. Jak promy kosmiczne, Space Rider będzie uruchamiany przy pomocy rakiety, pionowo. "Buran" i transport ziemi ramię w ramię ze swoimi rakietowymi akceleratory, ale Space Rider będzie znajdować się na wierzchu Vega-C. Do 2019 roku Vega-C będzie największą wersją rakiety ESA Vega.