Co jest wspólnego między amerykańskim trenażerem do lądowania na Księżycu i radzieckim турболетом 1955 roku

Możliwość lądowania człowieka na Księżycu 20 lipca 1969 roku ukazała się wynikiem kolosalnej pracy ogromnej liczby ludzi i załącznikiem wspaniałe czasy lat 60-tych ubiegłego wieku pieniędzy. Ambitna misja wymagała ambitnych rozwiązań. Musiał rozwijać i doświadczać , o których wcześniej można było przeczytać tylko w science fiction. Często badania te technologie towarzyszyły ryzykiem dla życia.

Kto był pierwszy na Księżycu?

Pierwszą osobą, ступившим na powierzchnię Księżyca, był amerykański astronauta Neil Armstrong. Ze swoim "wielkim skokiem dla ludzkości" osiągnął tego, co wydawało się niemożliwe. Jednak mało kto wie, że za rok do tego wielkiego wydarzenia astronauta mógł zginąć.

Do szkolenia załóg programu "Apollo" do lądowania na Księżycu amerykański kontrolna w przemyśle kosmicznym NASA używał specjalne samoloty są z technologią pionowego startu i lądowania.

Czytaj też:

Pięć takich urządzeń (dwa testowych, i trzy szkoleniowych, ) zostały zaprojektowane przez firmę Bell Aircraft Corporation i stosowano NASA jako latającego symulatora pojazdu księżycowego.

Cechą tych maszyn polegał na tym, że ich silniki zostały skonfigurowane w taki sposób, aby można było symulować lot i lądowanie w warunkach окололунного miejsca, gdzie grawitacja jest 6 razy mniejszy niż na Ziemi. Za pomocą konwencjonalnych śmigłowców to zrobić nie można było. Многотонную samochodu było bardzo niebezpieczne накренять przy niskiej wysokości. A symulacja lądowania na Księżycu odbyły się właśnie na małej wysokości około 60-90 metrów nad ziemią. Stosowane aparaty można było mocno przechylać w locie i obserwować reakcji systemów.

Konstrukcja tych maszyn składała się z aluminiowych ram trójkątny kształt z czterema słupkami podwozia. Kabina pilota znajdowała się między dwoma przednimi słupkami, tuż pod głównym lotnią, rozwijających się apetyt na poziomie 5/6 od wagi samego urządzenia. To pozwalało symulować lot w warunkach księżycowej grawitacji. Ale wyglądało to wszystko jak lot na beczce prochu.

Schemat latającego symulatora pojazdu księżycowego

Urządzenie również miał dwie części silnika w celu stabilizacji pionowej, które miały działać w przypadku awarii podstawowego. Sterowanie rolką, pochyleniem i рысканьем odbywa się za pomocą 16 małych benzoilu-wodoru związanych z kabiną pilota poprzez elektroniczny system kontroli lotu. Aby utworzyć wymaganego ciśnienia w układzie paliwowym na bazie nadtlenku wodoru dwóch głównych i 16-i kierujących silników użyto helu pod wysokim ciśnieniem, znajdujący się w zbiornikach zainstalowanych na podwoziu symulatora.

Jak Neil Armstrong omal nie zginął

6 maja 1968 roku, czyli na rok przed lotem na Księżyc, Neil Armstrong przygotowywał się do wykonania swego 21 treningowego lotu na takim symulatorze. Pierwsze 20 lotów wcześniej odbyły się bez jąkania. Ale tym razem, coś wyraźnie poszło nie tak.

Po kilku minutach lotu, urządzenie, którym kierował Armstrong gwałtownie przechylił się na jedną stronę i zaczął szybko spadać. Lot odbywał się na wysokości około 61 metrów nad ziemią, więc u Armstronga nie było czasu na myślenie.

Na szczęście, Neil zdążyłem pociągnąć uchwyt wracać rzecz ratunkowych i bezpiecznie zszedł na ziemię na spadochronie. Historycy mówią, że gdyby замешкался choć na chwilę, to zginął.

Według relacji naocznych świadków, Armstrong był człowiekiem, zdolnym do utrzymania kompletny spokój nawet w najbardziej, wydawałoby się, beznadziejnych sytuacjach. Niemal natychmiast po incydencie, który miał pozbawić go życia, Neal po prostu wrócił do swojego gabinetu i resztę dnia roboczego zajmował się papierkową robotą jakby nic nie było.

Należy dodać, że w trakcie szkolenia pilotów kosmicznych misji programu Apollo zniszczono 3 statków symulatora. Jednak to nie przeszkodziło kierowników projektu kontynuować przygotowania do lądowania.

W Ostatnich dwóch pozostałych symulatora (LLRV-2 i LLTV-3) znajdują się w muzeach.

Księżycowy symulator LLTV-3 w muzeum centrum Kosmicznego imienia Johnson (USA)

ZSRR też miał podobne opracowania

Za swój wygląd, a nie jak na żadne inne samoloty, amerykańskie aparaty do odpracowania księżycowych lądowań były przydomek "latający łóżko". ZSRR też miał podobne latające ćwiczeń, które korzystają z technologii pionowego startu i lądowania.

Czytaj też:

Co więcej, pojawiły się one znacznie wcześniej, niż w USA. Radzieckie zostały opracowane w 1955 roku, u amerykanów pojawiły się one dopiero w 1963

Oficjalnie radzieckie aparaty wymieniano турболетами. Jednak w żart ich nazywano "latającymi stołach". Podobnie jak w przypadku amerykańskich słuchowymi, loty testowe na турболете były bardzo niebezpieczne. Maszyna nie posiadała się dużą odpornością, dlatego prawdopodobieństwo przewrócenia była bardzo wysoka. W przypadku awarii silnika urządzenie przerodziło się w zwykły kawałek żelaza, latać który, jak wiadomo, jest skłonny tylko w dół i bardzo szybko.

Турболет w 1958 roku na wlasnej paradzie w Bazie

Турболет w muzeum sił POWIETRZNYCH w Monino

W odróżnieniu od amerykańskich symulatorów, które wykorzystano do przygotowania ludzi do lądowania na Księżycu, radzieckie stosowały się do wypracowania technologii pionowego startu i lądowania na pokładzie lotniskowca.

Zapisz się na nasz kanał , aby być na bieżąco zświata nauki i technologii.