Naukowcy ostatecznie zdecydowaliśmy się na tym, jak zginie nasze Słońce

Jakie metamorfozy czeka nasze Słońce po śmierci gwiazdy? Naukowcy opracowali nową przepowiednię o tym, jaki będzie koniec naszej światła i jak wtedy będzie wyglądać nasz układ Słoneczny. Do części lub niestety, ludzkość nie będzie w stanie zobaczyć ostatnie chwile życia gwiazd. Wyginie ono znacznie wcześniej, jeśli, oczywiście, nie przeprowadzić się do czasu do jakiegoś innego układu planetarnego

Według wniosków z wcześniejszych badań, nasze Słońce musi przekształcić nasz system w tzw. mgławicę planetarną – jasne chmury rozżarzonych gazów i pyłów, — jednak dalsze badania mówią o tym, że proces śmierci naszej światła będą bardziej rozległe. W nowym artykule opublikowanym w czasopiśmie "Nature" Astronomy, naukowcy twierdzą, że po śmierci Słońca nasz system jest naprawdę zamieni się w gigantyczny świecące "bańka" z pyłu i gazu, który przetrwa w takiej formie kilka tysięcy lat, a następnie zniknie.

Liczne badania i obserwacje wskazują, że cykl życia gwiazd, porównywalnych z masą Słońca, wynosi około 10 miliardów lat. Aktualny wiek Słońca — około 4,6 miliarda lat. Innymi słowy, nasz światła w rezerwie pozostało około 5 miliardów lat. Jednak przez ten czas, oczywiście, dzieje się sporo ciekawych rzeczy.

Astronomowie mówią, że w ciągu około 5 miliardów lat, Słońce zmieni się w czerwonego olbrzyma. W tym momencie jądro gwiazdy zmniejszy się w rozmiarach, podczas gdy jej zewnętrzne warstwy rozwijać się tak, że dotrą do orbity Marsa, połączone z naszą planetę w trakcie tego procesu. Oczywiście, jeśli do tego momentu planeta wciąż będzie znajdować się na swoim miejscu. Jak i my. Rzecz w tym, że ludzkość na Ziemi pozostało tylko około 1 miliard lat.

Problem wynika z faktu, że jasność naszej światła co miliard lat wzrasta o około 10 procent. Wydaje się, że to niewiele, ale to wystarczy, aby położyć kres życia na Ziemi. Przy takim wzroście jasności oceany naszej planety wyparował, ponieważ powierzchnia staje się zbyt gorąca, aby wspierać kształtowanie i retencji wody. W sumie nas wszystkich przyjdzie koniec. Ponownie, jeśli do tej pory nie подыщем jakiś bardziej odpowiedni świat dla siedliska lub po prostu nie umrzeć.

W podobnym przeznaczeniu światła dziś nikt nie ma wątpliwości, jednak naukowcy już prawie trzy tuziny lat dyskutują o tym, jak będzie wyglądać generowane przez nich mgławica planetarna i czy będzie ona w ogóle istnieć.

Wyniki wielu wcześniejszych badań mówili o tym, że dla kształtowania jasnej mgławicy planetarnej wymaga gwiazdy o masie co najmniej dwa razy więcej, niż naszego Słońca.

Nowy model komputerowy, opracowany przez międzynarodowy zespół astronomów, pokazuje, że nasze Słońce, jak i 90% innych gwiazd, najpierw czeka na przejście w fazę czerwonego olbrzyma. Następnie, gdy jądro, w którym stopniowo zanikną термоядерные reakcji, ostygnie, gwiazda zamieni się w białego karła. Jego światło będzie ogrzewać i oświetlać okoliczne chmury gazu, zamieniając je w jasnym miejscu na nocnym niebie innych światów, i układ Słoneczny będzie tak zwanej przez mgławicy planetarnej.

"Po śmierci gwiazda wyrzuca ogromne ilości gazu i pyłu, tak zwaną powłokę – w kosmos. Masa tej powłoki może być równa połowie masy całej gwiazdy. Emisja powłoki ogołaca jądro gwiazdy, w którym do tej pory już kończy się paliwo do reakcji termojądrowych. W końcu to "wyłącza się" i w końcu ginie", — wyjaśnia jeden z autorów nowej pracy, astrofizyk Albert Зийлстра z uniwersytetu w Manchesterze (wielka Brytania).

"Porzucona powłoka będzie jasno podkreślić jeszcze ostatecznie nie wyblakłym jądro gwiazdy około 10 tysięcy lat – sporo w kosmicznym standardy. Niektóre mgławice planetarne są tak jasne, że widoczne są z odległości kilkudziesięciu milionów lat świetlnych, nawet pomimo faktu, że same gwiazdy, ich подсвечивающие, znacznie ciemniejszy, aby można je było zobaczyć", — wyjaśnia astrofizyk.

Jak tłumaczą naukowcy, stworzony przez nich model komputerowy jest w stanie przewidzieć cykl życia różnych typów gwiazd i potencjalne jasność mgławic planetarnych, według różnych mas gwiazd.

Same w sobie mgławice planetarne – dość powszechne zjawisko w obserwowalnym Wszechświecie. Najbardziej znanymi z nich są, na przykład, Mgławica Ślimak, Mgławica Kocie Oko, Mgławica Pierścień i Mgławica Bańka.

Mgławica Kocie Oko

Je nazywają mgławicami planetarnymi nie dlatego, że mają coś wspólnego z planet. Jedne z pierwszych mgławic zostały odkryte przez astronoma Williama Herschela w końcu XVIII wieku. Naukowiec zaproponował dla nich określenie "mgławica planetarna" ze względu na ich widocznego podobieństwa z dyskiem Uranu. Tak, tytuł i zatrzymany.

Około 25 lat temu astronomowie odkryli jedną ciekawą rzecz: wszystkie duże mgławice planetarne są mniej więcej takie same rozmiary i jasność, mimo że są one często w różnych galaktykach lub skupiskach gwiazd, gdzie obecne są głównie wielkie gwiazdy lub, wręcz przeciwnie, tylko światła-karły. Średnio typowa mgławica planetarna świeci dziesięć tysięcy razy jaśniejsze niż Słońce, i właściwie nigdy nie перешагивает ten limit. Z tego też wyszło, że teoretycznie obserwacji mgławic pozwoli dowiedzieć się, jak daleko od nas sąznajdują się.

Kolejne badania to potwierdziły hipotezę. Ale, z drugiej strony, komputerowe obliczenia wskazywały na to, że jasność i rozmiary planetarnej mgławicy bardzo mocno zależą od tego, jaki masą posiadała ich protoplasta. Z tego powodu podobne obiekty w grupach młodych gwiazdek powinny być jaśniejsze i większe kilka razy, niż mgławicy w starych kulowych skupiskach, że nie występuje w rzeczywistości.

To niezgodność powodowało, że wielu naukowców, w tym autorów artykułu, zaciekle dyskutować o tym, jak dokładnie powstają mgławice planetarne i dlaczego astronomom nie można znaleźć bardziej jasne obiekty. Зийлстра i jego koledzy pozwolili te sprzeczności, tworząc nowy model komputerowy престарелой gwiazdy, превращающейся w białego karła, i podświetlaną jej planetarnej mgławicy.

Te obliczenia nieoczekiwany sposób wykazały, że poprzednicy autorów artykułu nie brali pod uwagę, jak bardzo zmienia się temperatura jądra gwiazdy w razie skasowania jej śluzowych, okazało się, że jest ono nagrzewa się trzy razy szybciej i mocniej, niż spodziewaliśmy się astronomowie. Dzięki temu nawet małe gwiazdy, których masa jest porównywalna z energii słonecznej, mogą rodzić jasne mgławice planetarne, zbliżone do maksimum ich jasności.

"To doskonałe wyniki. Nie tylko otrzymywali metodę, pozwalającą na znalezienie bardzo starych gwiazd w odległych galaktykach i określić ich wiek, co było dość trudne. Dodatkowo wolno nam jeden z najstarszych sporów w astronomii, a także dowiedzieliśmy się, że czeka na Słońce w przyszłości, po jego śmierci" — podsumował Зийлстра.